SUNRISER, the RPG-adventure

[Jason B]

Jason was druk bezig met het ontcijferen van zijn console. Hij zag McGraw hem al aankijken, maar hij keek niet op. Dit was inderdaad een grote mengeling tussen technologieen. Als hij nu maar wist wat hij moest indrukken.

"Dag meissie, kan ik je ergens vlug mee helpen? Met de nadruk op vlug!" hoorde hij McGraw zeggen. Hij had geen flauw idee wie het was, maar wat hij wel wist is dat hij zeer snel moest uitvinden hoe de transporter werkte. En ja hoor, nog geen minuut later: "Mr Brooklyn, lock transporter en straal haar aan boord."

Het duurde even. Maar hij kon geen oplossing vinden. Hij had maar 1 mannier om dit op te lossen. McGraw was de enige die dit schip kende, dus zou hij ook weten welke knoppen hij moest indrukken. Een paar seconden was genoeg, dan had hij het wel gevonden.

Jason concentreerde zich en zocht naar flarden gedachte. Hij pikte twee mensen op in deze kamer, Jack Starr, nee die moest hij niet hebben. De andere was Xander McGraw. Precies de persoon die hij nodig had.

Hij drong zijn brein binnen doormiddel van zijn eigen Telepathie. Veel zou hij er niet van moeten merken, maar hij wist niet of de stress dat zou veranderen. Ja.... Eerst die knop.....dan die knop.... en dan die... Hij had het gevonden, en zodra hij dat doorhad verbrak hij de link. Nou maar hopen dat McGraw niets gemerkt heeft.

Hij drukte de volgorde in. "Ze is aan boord, Captain." Zei hij tegen McGraw. Een paar seconden later stapte er iemand de bridge op: "Ehm... bedankt dat ik nog mee mocht... Mijn naam is Kincade... Dawn Kincade."

[SCC Dauntless]

"Dit is the SCC Dauntless, aan elk schip dat mij kan horen, help!" Voor de zoveelste keer sprak Kyle dit bericht in. De lieutenant Commander die er normaal zo vlekkeloos uitzag zag nu zwart van roet dat over de brug lag. Daar in zijn stoel lag zijn captain, dood. Kyle dacht weer terug aan de eerste keer dat hij met deze captain diende. Dat was tijdens de oorlog, de captain was verbaast over hem geweest, maar hij had dubbel en dwars laten zien dat hij wat waard was. Zonder hem was het schip (de Dauntless) al vele keren vernietigd maar dankzij zijn stuurmanskunst had hij hen altijd kunnen redden. "engineroom to the bridge" "Kyle here, go ahead" "Sir, main power is going offline, we need to reduce power to some systems" "Do it" Het zoveelste mankement. De Dauntless was zo zwaar beschadigd geraakt tijdens een gevecht met een groepje Dominion die het nog steeds niet eens waren met de vrede. Kyle had het schip in een nevel gestuurt maar door een fout van hem was alles alleen maar erger geworden. Langzaam loopt Kyle richting zijn counsole, hij kijkt opzij, naast zijn console was de plaats voor de tactical officer. Kyle voelde in zijn zak, het zat er nog, een klein holografische foto'tje van zijn beste vriend. Kyle zetten het ding aan en zetten het platte apparaatje op de plaats naast hem. "Zo oude vriend, waar terug waar je hoort": zei hij met een glimlach. De foto liet een man zien, deze man had veel voor Kyle betekend in zijn eerste jaar aan boord van de Dauntless. Helaas kreeg hij problemen met Starfleet Command en hadden zij hem overgeplaatst. Maar Kyle en hij waren altijd vrienden gebleven. Kyle zetten het ding weer uit en stopte het in zijn zak. Hij keek naar zijn console en concentreerde zich. Het was al erg genoeg dat het schip zowat uit elkaar viel, maar ze moesten wel op koers blijven. Langzaam dwaalde Kyle's gedachten weer af naar die ene slag bij DS9. De slag waarmee hij zijn promotie verdiende: De Dauntless moest naar DS9 komen omdat er vreemde sensor data waren. Toen zij daar aankwamen was de halve vloot er al. Toen barste het gevecht los. De schepen werden stuk voor stuk in een hinderlaag gelokt. Maar Kyle bedacht een plan, door de Dauntless in een baan rond Bajor te brengen zou een van de Dominion schepen hem wel volgen. De Dauntless kon nog net uit de zwaartekracht van de planeet ontsnappen maar de Dominion niet. Zo kreeg Kyle zijn promotie. Zijn gedachten kwamen weer terug bij het heden en hij besloot om nogmaals zijn bericht te verzenden. "Dit is the SCC Dauntless, aan elk schip dat mij kan horen, help! We hebben geen main power meer en het schip kan elk moment uit elkaar klappen, we hebben hulp nodig, ik ben op dit moment een van de weinige overlevende" Plotseling begind de computer te piepen en Kyle loopt naar het science console. Er kwam een schip aan, maar hij kende de configuratie niet...

[Paulstartrek]

Alle systemen in orde en nog steeds niets gehoord van de brug of de kaptein, besloot peter maar de engineering controle over te hevelen naar de brug en aldaar maar te kijken naar alle activiteiten.
De deur van de lift ging open en daar stond een schoonheid van een vrouw, haar lange bruine haar lag als een krans om haar hoofd. Een beetje beduusd liep hij naar zijn post achterin de brug, wie was zij? Hij besloot via de interne systemen een bericht te sturen Jason. Hij moest en zou weten wie die vrouw was en wat ze hier op de brug notabene deed. Terwijl hij dit deed melde hij met kalme stem “Warp en wapensystemen klaar voor gebruik Sir”. Wat was het eigenlijk druk hier, besloot hij nadat hij de sensors had bekeken. De Starbase, zijzelf, een galaxy klass sterreschip dat erg dichtbij al kwam en tot overmaat van ramp nog een noodsignaal van een ander schip. Zou de valley Forge dit schip gaan redden? Of waren zij en de dauntless verloren?

[mr_Vulcan]

McGraw hield zich standvast van buiten, maar van binnen schoten de gedachten pijlsnel door zijn hoofd. Hij ging in de commandostoel zitten en wreef over zijn kin. Het ijverige werk op de brug deed hem goed, ondanks het feit dat dit gelijk een vuurdoop was voor zijn nieuwe bemanning die gelijk klaar moest staan voor actie. Hij hoopte dat dit kleine kat en muisspel met de Federatie geen conflict zou oproepen voor de ex-starfleetofficiers die hier nu met hem op de brug stonden. McGraw had er in ieder geval geen last meer van. Voor hem was dat te lang geleden, maar er waren tijden dat hij er anders over dacht. Hij vermoedde dat het niet lang zou duren om te zien hoe lang ze hem trouw zullen blijven.
Plots dat noodsignaal. "Van alle momenten!" riep McGraw. Hij stond op en liep naar Jason toe. Met één hand steunend op Jason's stoelleuning keek mcGraw over z'n schouder heen waar het signaal vandaan kwam. "Dauntless" Hij richtte zich weer op. Hij voelde de vele blikken op hem gericht terwijl hij naar het midden van de brug liep en tussen het scherm en zijn stoel tot stilstand kwam. In zijn ooghoeken zag hij dat het Tactical en Securitystation nog steeds niet bemand was. Waar was Darf?!. "Mr. Brooklyn, noodsignaal Dauntless. Audio!" zei hij kortaf.

"Dit is the SCC Dauntless, aan elk schip dat mij kan horen, help! We hebben geen warpcore meer en het schip kan elk moment uit elkaar klappen, we hebben hulp nodig, ik ben op dit moment een van de weinige overlevende"

McGraw mocht dan on-orthodox en soms ruw te werk gaan, een noodsignaal negeren kon hij niet verkroppen. Ookal kwam de Valley Forge akelig dichtbij. Hij besloot dus pas naar warp te gaan als hij zeker wist dat de bemanning van de Dauntless veilig was. Hij mocht bij sommige mensen dan wel bekend staan als meedogenloos, de werkelijkheid was wel iets anders.
"Starr, zet koers naar de Dauntless."
In principe hoefde ze niet eens de Dauntless te redden bedacht hij. Wanneer de Valley Forge het schip in de gaten kreeg, wat ze waarschijnlijk al hadden, dan moesten ze wel actie ondernemen. Dat zou een mooie buitenkans opleveren om de Feds een flinke vertraging te geven terwijl de Sunriser er vandoor ging. Niet dat het echt uitmaakte. Voor een klein schip als de Sunriser heeft het een warpmotor waar een Galaxy-class engineer jaloers van zou worden. Toch is elke voorsprong mooi meegenomen.

McGraw ging weer zitten en wachtte op het juiste moment...

[jelle]

'Cap' zei jack met een glimlach in de hoop op een reactie of een uitbrander van McGraw. 'Koers is uitgezet en klaar om te vertrekken, maar... zou u dat wel doen, er is een schip van de Feds in de buurt en aangezien wij haast hebben...' zei Jack terwijl hij behendig op de console ramde die niet echt meewerkte.

[Dawn]

Ze kreeg geen reactie. En al snel werd duidelijk waarom...

Een man kwam de brug op met de mededeling dat warp en wapensystemen klaar voor gebruik waren. Het was duidelijk dat de captain haast had. Vervolgens kwam er ook een noodsignaal. De captain leek zeer geaggiteerd en gespannen. Opeens voelde ze zich erg overbodig, en bovenal, in de weg staan.

Omdat ze niet precies wist wat er gaande was, besloot ze maar naast de man aan het science station te gaan zitten. Daar had ze tenminste wel het een en ander verstand van, ook al was dat niet haar vakgebied...

Gespannen wachtte ze op wat er zou gaan gebeuren.

[SCC Dauntless]

"Computer, minimal power to Life Support" "Transfur power from Life Support to comsystem" Kyle Kathern ademde moeizaam. Nadat hij dat onbekende schip had gezien was hij even in paniek geraakt, maar toen hij een ander federatie schip zag dacht hij aan zijn redding. Maar dan moest hij wel een boodschap zien te verzenden. Het onbekende schip had de computer inmiddels geïdentificeerd als de Sunriser de captain was onbekend. Kyle moest het proberen. Hij openende opnieuw een verbinding. "Dit is de SCC Dauntless, ik ben lieutenant Commander Kyle Kathern, volgens de laatste sensordata is iedereen dood behalve een medicalofficer en ik. Life Support is down to an minimal. We need help. We zijn gewond, de medical officer heeft 3e en 4e graads brandwonden en ik heb een paar diepe sneden en waarschijnlijk is mijn enkel gekneust. Vertel uw sickbay dus om klaar te staan. Our warpcore is about to explode, we can not eject. Please Sunriser, we need your help. Your shipis het dichste bij, please we need you" Kyle sloot het kanaal en hoopte dat de captain van de sunriser hem zou helpen. "Warning, Life Support down in 2 minutes, warpcore will explode in 2 minutes" Kyle stromeld naar zijn councel en gaat zitten. "Er zijn maar 2 dingen zeker in het leven, school en dood" Hij tovert een glimlach op zijn gezicht. "Computer, transfur power from all systems to Life Support" "Unable to complay, powertransfur systems are offline. Life Support down in 1 minut 50 seconds, warpcore will explode in 1 minut 50 seconds" Kyle wist niet wie hem zou redden, maar wie dat ook was hij of zij moest wel opschieten...

[Jason B]

Jason was nog steeds bezig met de Valley Forge. Hij was zo druk bezig met het zoeken naar een tijdelijke oplossing, dat hij schrok toen er plotseling een bericht binnen kwam. Hij opende het. Het was van de engineer: Wie is zij? Hij keek op en zag toen dat er een vrouw op de brug stond. Ze kwam naar hem toelopen. Snel stuurde hij een bericht terug: Weet ik nog niet, maar ik kom er wel achter. Stand By.

Nog voordat de vrouw kon gaan zitten, begon Jason tegen haar te praten. "Hey, mijn naam is Jason Brooklyn." Zei hij op een aardige toon "Ik ben hier de science officer/Couselor. Weet jij iets af van de science positie?" Nog voordat de vrouw hem kon beantwoorden zei hij "Ik kan wel wat hulp gebruiken. Ik heb een idee. Captain" Hij richte zijn aandacht weer even naar McGraw. "ik heb misschien een idee. Ik kan er misschien voor zorgen dat de sensoren van de Valley Forge ons niet meer kunnen zien. Maar het is maar tijdelijk. Het geeft ons ongeveer een minuut of vijf extra. Dat geeft ons ook wat meer tijd voor de SCC Dauntless. Misschien een idee?"

[mr_Vulcan]

"Ik kan momenteel alle ideeën gebruiken, mr. Brooklyn. Voer het uit."
McGraw zag op het scherm het verwonde schip rond haar as draaien, stuurloos in de ruimte. De rompbreuken waren goed te zien en het plasma vloeide met grote hoeveelheden uit de warpnacelles. McGraw richtte zich weer tot Brooklyn.
"Ik ben bang dat de Dauntless allang weggevaagd is voordat de Valley Forge hun kan helpen. De taak is dus aan ons. Maar wacht nog maar even met het scramblen van hun sensoren. Doe dat maar net voordat we naar warp gaan. Ze weten de positie van de Dauntless dus om het nu te doen is zinloos aangezien het maar tijdelijk werkt en ze ons zo weten t vinden. Als we het doen voordat we naar warp gaan hebben ze meer moeite om ons warpspoor op te sporen. Sta in ieder geval klaar om het uit te voeren. Voor nu, straal die twee onmiddelijk naar de ziekenboeg wanneer we binnen bereik zijn".
McGraw keek de brug rond.
"Is er iemand hier die wat medische kennis heeft?"

...

[Dawn]

Net voordat Dawn de vraag van Jason kon beantwoorden richtte hij zijn aandacht naar de capitein met zijn idee om de sensoren van de Valley Forge te scramblen.

Er was nog een bericht binnen gekomen van de Dauntless. Er zouden twee gewonde mensen zo snel mogelijk aan boord gestraald worden naar de ziekenboeg. Voor zover zij begreep was er een zeer ernstig aantoe.
Haar gedachten begonnen gelijk op gang te gaan, maar ze werd weer uit haar gedachtengang opgeschrikt toen de captain vroeg of iemand wat medische kennis had...

Wat moest ze nu zeggen? Ze kon die twee helpen, maar de recente gebeurtenissen van twee maanden geleden tot nu kon ze niet vergeten.
Ze was in dilemma. Ergens wenste ze dat ze toch maar een ander schip had gekozen om van het ruimte dok te vertrekken, maar aan de andere kant...
Twee mensen hadden medische hulp nodig. Dat kon ze niet zomaar nergeren...

Ze stond op en zei luid: "Ik zal me nogmaals voorstellen. Mijn naam is Dawn Kincade, en op het ruimte dok waar we net van vertrokken zijn vervulde ik de taak van...", heel snel dacht ze na, "van hoofd verpleegster in de ziekenboeg, ik kan ze wel helpen. Waar is jullie ziekenboeg?"
Ze hoopte dat ze niet te veel van haarzelf zou verraden, als ze dat al niet gedaan had. Maar ze kon gewoon niet nergeren dat zij de enige was die die twee mensen kon helpen.

[mr_Vulcan]

"Juist. Ms Kincade, prachtig. Sorry voor de omstandigheden. Ons babbeltje komt later wel. Ehm....ziekenboeg. Turbolift Dek 2. 1e gang links, midden van de gang." McGraw's aandacht zat overal bij. Het eerste wat hij ging doen na deze toestand was Jack Starr inlichten over de gang van zaken. Delegeren. "Maar Ms Kincade, ik moet er wel bij vertellen dat de ziekenboeg van de Sunriser niet veel voorsteld. We hebben nooit echt een medisch officier aan boord gehad. Aangezien u verpleegster bent, vind u het vast niet erg dat ik u voorlopig aanstel tot hoofd medische zorg. Gefeliciteerd met uw promotie". grapte hij, hoe dan ook misplaatst. Hij corrigeerde zich. "Sta klaar om gewonden op te vangen. Ze worden direct naar de ziekenboeg overgestraald. Haast u wel want we zijn er binnen enkele minuten."
McGraw ging weer zitten in zijn commandostoel. Hoewel hij zich nog redelijk kalm voelde, merkte hij al wel dat hij meerdere keren was gaan zitten en weer gaan staan. Nu bleef hij resoluut zitten...

[Dawn]

"Ik ben al weg!", zei Dawn en liep gehaast naar de turbolift.
Hoe zou de ziekenboeg eruit zien? Ze was wel nieuwschierig geworden...

De deuren van de turbolift sloten. "Dek 2"
De lift ging meteen op weg. Zou ze nog tijd hebben om haar eigen kit uit de transporter kamer op te kunnen halen?
Daar was waarschijnlijk geen tijd voor...

De deuren gingen open. Het was de eerste gang links in het midden...
De ziekenboeg had ze snel gevonden. Ze stapte in een vrij kleine kamer. Kleiner dan ze gewend was. Er was net ruimte genoeg voor, hoe toevallig, 2 behandelbedden, en een bureau met computerconsole en een aantal kasten met medische aparatuur dat duidelijk al heel lang niet meer gebruikt was...
Gelukkig was er nog net genoeg ruimte om de binnenkomende patienten te behandelen.

Snel ging ze opzoek naar de tricorder, ze wist immers niet precies wat haar te wachten stond. Ze zocht in de kasten. Een paar hyposprays... Dermal regenerators... Aha, de tricorder.

Nu maar wachten tot de twee gewonden binnen kwamen...

Ze was bloednerveus. Ze had al ruim een maand niet meer in de ziekenboeg gestaan sinds het gebeurde...
Maar ze kon nu niet terug krabbelen. Dat zou ze haarzelf ook niet kunnen vergeven...

[Paulstartrek]

Biologeerd zat peter te staren over zijn scherm naar die vrouw. Ze leek veel op dat meisje uit zijn jeugd. Hij was maandenlang verliefd op haar geweest, alleen zij niet op hem. Nu dus een nieuw schip en direct na de start kwam die vrouw aan boord. Zou het voorbestemd zijn? Nee daar geloofde hij niet in. "Is hier iemand die medische kennis heeft?" vroeg Mcgraw. Nou dat kon hij wel op zijn buik schrijven. De eerste officier zag er niet uit alsof hij enige medische kennis had, en klingons waren niet befaamd om hun medische kennis. He ze staat op, dacht peter, wat gaat ze doen. Ze stelde zich voor als verpleegster. he, dacht peter, nu hebben we dus toch iemand met medische kennis. Na enkele woorden met McGraw gewisselt te hebben liep ze naar de turbolift. Hij hoopte dat hij nog wat informatie zou krijgen van brooklyn. Want als hij zelf op haar moest afstappen, wat moest hij dan zeggen? Dat durfde hij niet.
McGraw ging weer zitten, Peter herkende dit ritueel van hun oude commissie. Uitwendig was hij kalm, maar inwendig kookte hij met adrenaline. Meestal kwamen dan de geniale ideeen, toen moesten ze met de kaptein overlegd worden, nu kon hij ze zelf uitvoeren.

Voorlopig was er niets te repareren, power tekort of andere bezigheden dus begon peter maar even te denken welke methode Mcgraw zou uitvoeren. Welke zou het beste zijn in deze situatie? Ze kwamen al in de buurt van de dauntless, even controleren, ja de transporters hadden power en waren al gelocked op de twee levensvormen. Nu nog in transporter bereik komen.

[mr_Vulcan]

Er klonk een piepend geluidje van het navigatieconsole. McGraw klonk dit overbekend in de oren.
"Mr. Lonsdrew. Laat de schilden zakken en straal ze onmiddelijk aan boord. Brooklyn, sta klaar met je scramble-modificaties en geef me een up-date over de Valley Forge afstand en status. Starr, zodra we ze hebben en hun sensoren hebben verstoord ga je naar maximum warp, course 010 mark 215".
McGraw merkte dat hij alweer stond en met zijn vinger iedereen aanwees die hij orders gaf. Hij drukte op een knopje op zijn stoelleuning. "Stand-by ms. Kincade!"

...

[Jason B]

"Brooklyn, sta klaar met je scramble-modificaties en geef me een up-date over de Valley Forge afstand en status."

Jason schoot meteen in actie. In no time had hij de specs van de Valley Forge. "Nou, captain. De Valley Forge is een normaal Galaxy-class starships. We zijn geen gevaar voor hun. Wat wel aan onze kant is is het feit dat wij veel behendiger, en daardoor een stuk sneller zijn dan hun. Maarja, dat hoef ik zo'n ervaren captain als u niet te vertellen natuurlijk." Jason schrok van wat hij gezegt had. Hij was zijn oude Gimic crew nog gewent, en heeft er niet over nagedacht dat hij de respect van zijn nieuwe captain nog moet verdienen. Vlug ging hij verder met zijn uitleg: "Schilden zijn op, wapens zijn gereed. Ze zijn vast van plan om ons met alle geweld, als dat nodig is, mee te nemen....." hij stopte even met zijn uitleg om nog even goed te kijken of hij het wel goed gezien had: "ohw, en over de afstand kan ik heel simpel zijn. Ze zijn net uit warp gestapt, en zullen binnen een minuut in weapons range zijn........... hey, jij bent de engineer he?" Jason wees naar Peter. "Je kan mij misschien wel even een handje helpen met het scramblen."

[Paulstartrek]

Helpen met scramblen, tuurlijk kan ik daarbij helpen. Hij glimlachte, blij dat hij wat nuttigs te doen had, en begon direct met het opvragen van de scramble gegevens. Dit moest te doen zijn, dacht hij bij zichzelf

[Dawn]

"Stand-by ms. Kincade!", klonk het door de intercom, terwijl ze haar voorlopige werkruimte even bekeek. De medische consoles bleken een mix van Starfleet en Vulcan onderdelen te zijn. Nu was haar Vulcan niet het allerbeste, maar had ze de basisbegrippen nog goed onthouden uit oud lesmateriaal. Verder lagen er ook instrumenten die ze nog nooit gezien had. De configuratie van sommige bleken Vulcan en van andere Cardassian te zijn. Ze vroeg zich af waar ze voor dienden, wat ze precies deden...

Dat kwam wel een andere keer. Ze liep naar het bureau en terwijl ze dat deed, haalde ze een haarspeld uit haar zak en klemde haar haar in een staart bij elkaar, wat niet kon voorkomen dat er nog een paar plukken los zaten. Bij het bureau drukte op een knopje bij de computer console, die gelukkig wel Starfleet technologie was.
"Standing-by captain."

De twee gewonden konden elk moment komen. Ze keek voor zich uit met de medische tricorder in haar handen en wachtte gespannen.

[mr_Vulcan]

"Energize!"

[SCC Dauntless]

Het laatste dat Kyle zich herinnerde was dat hij geen contact meer met Leo Wenant in sickbay kon krijgen. Daarna werd het zwart. Toen Kyle weer bijkwam dacht hij dat hij opnieuw de binnenkant van zijn ogen zag. Aan de zijkant van zijn biobed stond een man, geheel in het zwart gehult. Aan de andere kant stond de chief medical (dat dacht Kyle teminste) Kyle moest moeite doen om goed na te denken. “Hoe is het met Leo, de medical officer?”: vroeg hij aan de vrouw aan de ene kant van zijn biobed. Hij kreeg hoofdpijn van het concenteren, maar hij moest weten wie die man in het zwart was. Hij keek naar de andere kant waar die man in het zwart stond. Het kwam langzaam boven. Die man, hij had daar wel eens foto’s van gezien, dat was die freelancer, captain…. captain McCraw. Kyle schraapte zijn keel: “Captain McCraw, sinds u weg ben uit starfleet is er veel veranderd, sinds commander in chief Lui aan de macht is kan iedereen die niet te ondergaat met zijn of haar schip nooit meer aan een baan komen. Ik wil graag bij u aanmonsteren”

[mr_Vulcan]

"Rustig Kyle, alles is in orde." zei McGraw op rustige toon. "Je bent er erg aan toe zie ik. Zoveel heeft mijn vertrek nu ook weer niet uitgemaakt. Ik heb misschien wel een verschil gemaakt, maar dat mijn vertrek een machtswisseling heeft veroorzaakt lijkt me sterk." zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. "Commander in Chief Lui aan de macht? Je hebt een flinke klap gehad jongeman. De Federatie is nog steeds de Federatie. Zelfs na de Dominion War bestaat ze nog". ...Dominion...
De glimlach verdween.
"Rust nog maar wat uit. Meld je daarna bij mij en dan zie we wat ik voor je kan doen." McGraw legde zijn hand op de schouder van Kyle en keek Dawn aan. "Red je het zo?"
Hij liep naar de deur die zich dan ook gehoorzaam opende. McGraw bleef in de deuropening staan en keek over zijn schouder. "Kyle? Het spijt me van de Dauntless.....en van Leo...." De deur sloot zich achter hem.

McGraw liep met stevige passen richting de turbolift. Hij was blij met zijn bemanning. Dat ze bekwaam waren was zeker en hun acties in deze onbekende omgeving in een crisissituatie was uitstekend. De Valley Forge had geen idee wat er gebeurde en de Sunriser kon onopgemerkt wegkomen. McGraw was hier blij om. Waar hij minder blij om was, was het feit van de mislukte transportatie van het tweede slachtoffer van de Dauntless. Het patroon van de medisch officier werd te veel verstoord door de hoge radiatie waar hij zich in bevond. Het was waarschijnlijk dat hij nog leefde toen de warpkern van de Dauntless kritiek ging en het schip verging. Kyle was de enige overlevende. McGraw huiverde. Het herinnerde hem aan zaken die hij al zo lang uit zijn eigen hoofd probeerde te zetten.
Plots een schok. McGraw werd tegen de wand geslingerd. Vonken schoten uit een nabij console en een doffe dreun ging door het hele schip. De vloer trilde onder McGraw's voeten. In een beweging activeerde hij de comm om zijn pols. "McGraw aan brug! Brooklyn, wat is er in godsnaam aan de hand?!"

...

[Dawn]

Plotseling gebeurde het. Een man materialiseerde op een van de twee biobeds, bewusteloos.

Het zouden er toch twee zijn?

Ze nam haar medische tricorer in aanslag en begon hem te scannen. Deze man had het er nog heel goed afgebracht gezien de staat waarin de SCC Dauntless zich verkeerde...
Een paar blauwe plekken, enkele diepe sneden... Niets wat een dermal regenerator kan herstellen. En zo te zien een gekneusde enkel. Niet levensbedreigend, wel pijnlijk.
Dawn pakte de dermal regenerator en begon met de sneden, die binnen enkele minuten al geheeld waren.
De man begon zich een beetje onrustig te bewegen... Dat betekende dat hij zo bij zou komen.

Captain McGraw kwam de ziekenboeg binnenlopen. Ze wist niet waarom hij hier was. Was hij niet dringender op de brug nodig ofzo?

Ze keerde zich om om een Vascular Regenerator en een physiostimulator te zoeken om de beschadigde bloedvaten in de enkel te genezen en de zwelling te verminderen. Toen ze deze gevonden had en net met haar behandeling wou beginnen werd de patient wakker. Hij bleek Kyle te heten en hij sprak wartaal uit. Iets over Commander in Chief Lui die aan de macht zou zijn. Ze besloot om dadelijk maar eens een scan van zijn hersens te maken om te kijken of ze daar tijdens de eerste scan niets over het hoofd had gezien.
De captain had zijn gesprek met Kyle weer beeindigd en keek haar aan. "Red je het zo?", vroeg hij.
Ze knikte. Kyle kon ze wel genezen. Lichamelijk dan...

Ze hield de physiosimulator enkele minuten over de enkel en vervolgens de vascular regenerator. De enkel was geheel genezen, toen ze door een plotselinge schok tegen het andere biobed geslinged werd en op de grond viel.
De instrumenten die ze net gebruikt had lagen verspreid op de grond. Verschrikt keek ze op. Wat kon er aan de hand zijn?
Ze wenste vurig dat ze wat meer werd geïnformeerd in dit soort situaties. Ze wist immers nog steeds niet wat er met de andere gewonde gebeurd was. Ze kon alleen opmaken uit de opmerking van de captain dat hij dood was...

Ze stond op en maakte vlug een laatste scan van het hoofd van Kyle. Hij had waarschijnlijk een klap opgevangen met zijn hoofd en dat veroorzaakte lichte desorientatie en waarschijnlijk zijn wartaal van net. Het was niets ernstigs wat met een dag rust weer voorbij zou kunnen zijn.

Toch pakte ze een hypospray met inpedrezine en diende dit toe bij Kyle.
"Zo, enige duizeligheid, desorientatie of dergelijke zal nu binnen enkele minuten wegtrekken."

Ze ruimde haar instrumenten die nog op de grond lagen op. Toen richtte ze zich weer naar Kyle: "Als je je weer beter voelt zal ik je de weg naar de brug wijzen. Dit schip werkt met een skeleton crew. Iedereen die aan boord is van dit schip zit waarschijnlijk op de brug."

[Jason B]

Captain McGraw liep de turbolift in en verliet zo de brug. Dit betekende dat Jason nu aangewezen was om een klein oogje in het zeil te houden. Ook al was de First Officer op de brug, toch moest Jason het woord houden.

Nadat het hem en Peter was gelukt om de sersoren van de Valley Forge te scrablen, konden ze nog net aan hun ontsnappen. Jason vond de situatie wel erg nauw. Zoiets had hij nog niet meegemaakt. Nou was hij ook nooit echt in de moeilijkste situaties terechtgekomen. Hij had altijd aan de veilig kant van de AQ/BQ gezeten.

Hij had nu wat meer tijd om in te gaan op de vraag van de engineer. hij typte de volgende woorden: 'Zo die Dawn is dus de nieuwe verpleegster. Als ik jou was zou ik haar eens uitvragen als je haar leuk vind, er is toch niet al teveel keus hier, dus des te meer kans'

Nadat hij dat geschreven had, verzond hij het naar hem. Jason keek op, in de hoop een glimp op te vangen van het gezicht van de engineer. Maar veel tijd had hij daar niet voor, omdat er opeens iets begon te piepen op zijn console. Veel wist hij nog niet van de consoles, maar wat hij kon zien is dat er iemand probeerde contact te leggen met de Sunriser. Snel scande hij de omgeving......maar er was niets te zien......Wie was hun dan aan het 'hailen'?

Wat moest hij doen? Moest hij McGraw roepen? Nee......... Hij had een soort van leiding gekregen, dus hij ging dit oplossen. Vol vertrouwen drukte hij op een paar knoppen, waarna de viewscreen veranderde in een donker beeld. Jason kon nog niet goed zien wie het was....... Wat hij wel kon zien is dat het schip zwaar gehavend was.

"Mijn naam is Jason Brooklyn van de Sunriser. Waar kan ik u mee helpen" Ohw, wat een stomme opening, dacht hij. De man schoof naar voren, en kwam zo beter in het licht. plots verscheen er een gespannen sfeertje op de brug. Een bekend persoon kwam in beeld. Zwaar gehavend, vol met schrammen en sneden. Hij keek hen allen met één oog aan, want de andere zat dicht en onder het bloed. Jason kon niet geloven wat hij zag. "Dit is captain McGraw van de Sunriser. Geef je over en laat mij spreken met McGraw." Het beeld verdween voordat iemand wat kon zeggen, en plots schudde het schip door elkaar. Ze werden beschoten door hunzelf?? Jason kon het nog niet geloven.

"McGraw aan brug! Brooklyn, wat is er in godsnaam aan de hand?!" Klonk het door de commbadge. Jason tapte hem aan: "Uhm....Jason hier...... Captain....... Als ik jou was zou ik maar HEEEL snel hiernaartoe komen........Er is hier iemand die graag even met u wilt spreken."

[SCC Dauntless]

Kyle voelde de Sunriser schudden en dacht dat hij zich weer gewoon aan boord van de Dauntless bevond. Maar dat kon niet, de Dauntless was vernietigd. Hij zag de verpleegster ook vreemd kijken. “Je wilde me de brug laten zien, nu kan dat maar beter” Voor hem uit liep zij naar de turbolift. “Dek 1”: zei zij en langzaam zetten de turbolift zich in beweging. Van wat Kyle gezien had was de Sunriser een samenraapsel van allerlei soorten technologie. De turbolift stopte en Kyle zetten voet op de brug. Op de brug zag hij dat iedereen druk bezig was. Hij besloot te wachten tot hij tegen de hoogste officier zou kunnen zeggen dat hij de helm zou kunnen nemen.

[jelle]

Starr was verbaasd toen Jason een "gesprek" begon met die man die beweerde McGraw te zijn... Dit had hij al allemaal es mee gemaakt... niet dit letterlijk maar toen hij nog capitain was op zijn schip had hij ook zoiets me gemaakt... hij werd toen aangesproken door zich zelf, een angstige ervaring.... 'Okee mensen' riep Jack "zorg dat zodra de Capitein er is je gelijk alle informatie en statussen kan geven!' Jack keek oven om zich heen en zag iemand staan die die nog niet kende, eigenlijk kende jack nog niemand, maar deze persoon had hij nog nooit gezien.

[BorgMan]

Aan boord van de Sunriser zat Michael Blake aan het OPS station terwijl hij de andere Sunriser scande.
"Captain, wat ik tot nu toe zie is redelijk verontrustend. De andere Sunriser draagt geen federatie registratienummer, en schijnt opgebouwd te zijn uit verschillende delen. Ik scan een mengelmoes van Federatie, Klingon, Cardassian en Vulcan delen en techniek. En... Ik scan uw biosign! Een ander energiepatroon... Maar wel hetzelfde."
Het werd even stil op de brug, terwijl crewmembers - met Starfleet uniformen - over de brug liepen, steunbalken ontwijkend die naar beneden waren gevallen, op weg naar console's die nodig gerepareerd moesten worden.
McGraw keek zijn kant op. "En, wat nog meer? je schijnt nogal bezorgd te zijn..."
Blake twijvelde nog even. "Euh, nou... als ik het goed heb... is de ander in staat om 9.99 te halen... Een fractie sneller als dat wij kunnen! Dat schip mag dan wel bij elkaar geraapt zijn, maar dat is wel goed gedaan!"
Even keek McGraw zijn kant op, waarop Blake stamelde "vanuit een neutraal standpunt, natuurlijk!".
McGraw, met zijn gezicht vol bloed, schoof een medic opzij die me hem bezig was. "Het schip is intact, daar gaat het om. Hail ze."
Michael bevroor. De vastberadenheid in McGraws stem beviel hem totaal niet, en toen het scherm de andere Sunriser liet zien - intact, zij het een beetje donker - werd zijn angst waarheid.
"Dit is captain McGraw van de Sunriser. Geef je over en laat mij spreken met McGraw."

[Paulstartrek]

Opgelucht na en succesvolle sprong om de vally forge kwijt te raken zat peter aan zijn console na te kijken of er reperaties nodig waren. Er verscheen een bliepje. Hij begon blij te lachen, hij had antwoord op zijn vraag. Misschien kon die ex counselor hem advies geven. Maar voordat hij het bericht kon lezen sprong het beeldscherm aan. Jason begon te spreken tegen de man aan de andere kant van het beeldscherm.
"Dit is captain McGraw van de Sunriser", wat is dit? hoe kan dit? Dit moet een schip uit een andere tijdlijn zijn, of misschien uit het mirrot universum. Nee dat kan niet.. Zijn hoofd sprong vol met theorieen, geen van allen kwam tot volledig gewas omdat het schip van kop tot staart dreunde door inslegen van vijandig vuur.
Alhoewel de meeste inslagen gepakt werden door de schilden, had er toch wat door de schilden heen geraakt. De fusie injectoren waren geraakt, Die moest hij zelf gaan repareren.

Na deze schade gemeld te hebben aan de eerste officier sprong hij snel op en liep langs een onbekende man heen de lift in, die net aangekomen was.

[Dawn]

Voor ze uit de ziekenboeg vertrok om Kyle de weg te wijzen, nam ze snel een medkit uit de kast. Na die eerste schok had ze een naar voorgevoel dat er nog iets ergs zou kunnen gebeuren...

Dawn had Kyle de weg gewezen naar de brug. Er was iets aan de hand. Ze kon vanuit de lift over de schouder van Kyle zien dat iedereen die er was nogal verrast leek te zijn door iets. Ze kon de helmsman nog horen roepen dat iedereen informatie en statussen klaar moest hebben.
Wat voor informatie kon zij geven als ze niet eens wist wat er aan de hand was? En status? Nou ja. Kyle is weer op de been. Verder niets te melden, wat dat betreft.

De engineer sprong haastig op. Hij moest duidelijk snel iets repareren. Door Kyle zachtjes vooruit te duwen kon zij ook uit de lift stappen, bijna tegelijkertijd dat de engineer instapte. De deuren sloten achter haar.

Ze was nieuwschierig geworden naar wat er gebeurd was, en wat het schip geraakt zou kunnen hebben.

[mr_Vulcan]

De deuren van de turbolift 2 opende zich en McGraw stapte uit. Waarom schudde het schip? Wie wilde hem spreken? De vragen gingen door zijn hoofd, maar kwamen abrupt tot een einde en werden vervangen door totale verontwaardiging. Op het scherm keek hij recht in de ogen van zichzelf. Even wist hij niets uit te brengen. Hij schraapte zijn keel en ging voor het scherm staan. "Geef me één goede reden om me over te geven! Zoals ik het nu zie is je schip niet echt in staat om enige weerstand te bieden! Maar aangezien jij mij bent.... of ik jou, whatever, wees ik toch voorzichtig. Ik weet namelijk hoe onvoorspelbaar ik kan zijn." zei McGraw op sarcastische toon. "Zijn de schilden omhoog, Starr?"
Hij richtte zich weer op het scherm. "Wat wil je?"

[Dawn]

Met haar medkit, die ze als een schoudertas bij haar droeg, tegen haar zij aangedrukt ging ze snel weer naast de man aan het science station zitten. Daar zette de medkit neer. Ze begreep nog niet helemaal wat er aan de hand was. McGraw stond hier op de brug, bijna pal voor haar neus. En hij was te zien op het scherm.
Omdat ze niet precies wist wat ze hier kon doen besloot ze maar te luisteren naar het gesprek tussen de twee captains. Ze bleef echter wel gespannen genoeg om gelijk in actie te komen als het nodig was...

[BorgMan]

Michael maakte snel scans, maar hij moest de andere McGraw gelijk geven: ze hadden geen poot om op te staan. Het gevecht met de Romulans was niet goed gegaan, en alhoewel hun eigen wapens waarschijnlijk wel meer kracht zouden hebben gehad, was dat nu dus niet het geval. Hun reactor hield het nog maar nauwelijks, het schildsysteem sprong heen en weer tussen de 50 en 30%, en ze mochten blij zijn dat hun deflector nog een beetje zijn werk deed, aangezien die een directe voltreffer had gekregen. Vanaf het hele schip kwamen er rapporten binnen van gewonden en beschermingsvelden die dienst weigerden, wat er dus op neerkwam dat ze af en toe atmosfeer aan het lekken waren.
Michael keek rond op de brug en zag dat een ensign een doek over het hoofd van de vrouw bij Science deed. Kincade...
Blake draaide zich om naar McGraw.
"Euh, Cap, we kunnen niet zoveel beginnen, we zijn bijna een vliegend hoopje schroot. En er is nog iets..."
Hij liet een schermpje omhoog komen op het hoofdscherm.
"Zoals je ziet zitten we dus in een tijd-ruimte anomalie... Het probleem is dat we binnen niet al te lange tijd bezoek krijgen als we hier niet uitgaan. Er waren al twee warbirds naar ons op weg toen we de Sh'el opbliezen... Nog twee zouen we niet overleven. Is het misschien niet handig om het... iet wat euh... vredelievender aan te pakken?"
McGraw keek Michael's kant op. "Aangezien ik nog steeds jouw captain ben geef ik hier de orders. Je protest zal worden genoteerd. Iemand anders nog?"
Niemand op de bridge antwoordde. Dat was op zich logisch, want zoveel was er van de senior staff niet meer over...